Czytałam książkę, która dokładnie opisywała życie pollarda, seabiscuita, howarda i smitha. Swoją drogą uważam że jest świetna i warto wydać 14,99. Film został utrzymany w duchu, ze wystarczy dać komuś szanse, wierzyć i ciężko pracować a wszystko może być możliwe i piękne. Tymczasem hillenbrand opisała historie od początku do końca. Red ze swoim ślepym okiem narażał życie nie tylko swoje ale tez innych dżokejów. Pollard zaczynał na lewych torach, na których nie panowały żadne zasady. Po sukcesach na seabiscucie, kiedy koń przeszedł na emeryturę, Pollar musiał powrócić do podrzędnych i piekielnie niebezpiecznych gonitw. Miał poważne kontuzje prawie co pól roku. Do końca życia zmagał się z alkoholizmem. W wieku 45 lat skończył z byciem dżokejem i pracował jako luzak (czyszcząc buty innych dżokejów) oraz na poczcie układając listy. Pod koniec życia zaniemówił. Jego dzieci umieściły do w domu spokojniej starości.
George Woolf umarł na torze w wieku 35 lat. Miał osłabiony organizm cukrzyca i odchudzaniem się i dlatego spadł.
Smith został oskarżony o stosowanie dopingu wobec swoich koni. chociaż przekonał dziennikarzy i opinie publiczną o swojej niewinności, Komisja Wyścigów Konnych zawiesiła go na rok. Został wykluczony z Galerii Chwały, jego reputacja została zniszczona. Umarł w sanatorium przy boku rodziny. Jednak na jego pogrzeb nie przyszedł prawie nikt.
Seabiscuit umarł w wieku 14 lat, ale Howard dopilnował by jego starość była jak najszczęśliwsza.
Tak wiec w prawdziwym życiu nie ma happy endow.